Είναι από τις φορές που ξεκινώ να γράψω. Μετά σβήνω. Διαβάζω. Νευριάζω. Βρίζω. Ξαναγράφω. Βλέπω ξανά εκείνο το βίντεο με τον Σύριο που τον έδειραν και του κατέστρεψαν το μαγαζί οι φασίστες. Και την γυναίκα από το Βιετνάμ να κλαίει. Και τους Άραβες τουρίστες που έφυγαν άρον άρον. Εκείνο το παιδάκι που καθαρίζει τα σπασμένα γυαλιά στη Χλώρακα. Σβήνω. Γράφω.
Δεν φτάσαμε εδώ από το πουθενά. Ούτε στα ξαφνικά. Χρόνια χτίζεται αυτό. Χρόνια επωάζεται το αυγό. Και τώρα που βγήκε το φίδι από το τσόφλι, άρχισε να δαγκώνει ανεξέλεγκτα. Τα λέγαμε. Αλλά κάθε φορά ήταν αυτή η βολική θεωρία των δύο άκρων. Κάθε φορά που τα βάζαμε μαζί τους, κάποιοι βολικά μας έβαζαν στο άλλο άκρο. Κι όταν τους λέγαμε ότι η ακροδεξιά είναι της Δημοκρατίας ο εχθρός και όχι της Αριστεράς, σφυρούσαν αδιάφορα. Ήταν άλλωστε βολικό για να ψαρεύουν στα θολά λασπόνερα της ακροδεξιάς. Εδώ κοτζάμ Πρόεδρος της Βουλής, μες τα λασπόνερα εκλέγηκε. Κι ας γράφουν σήμερα σε ένα κρεσέντο υποκρισίας, τσιτάτα επί των ερειπίων.
Χτίζεται όταν ακόμα και σήμερα, που ενώ από τύχη δεν θρηνούμε θύματα, οι ανεκδιήγητοι ισαποστάκηδες και ναιμεναλλάκηδες επιλέγουν και πάλι τη θεωρία των δύο άκρων. Που η γλώσσα τους δεν γυρίζει ούτε το «ακροδεξιοί», ούτε το «φασίστες». Κι αν είναι να το βάλουν στην πρόταση, πετάνε μέσα κι ένα «αριστερά» για να μπαλανσάρει. Και πετάνε και κανά «χούλιγκαν». Και καμιά «διαμαρτυρία». Στον επόμενο τόνο, θα το πούνε και «σουαρέ».
Χτίζεται όταν χρόνια τώρα κάποιοι επιλέγουν να ξεπλένουν το παράρτημα της Χρυσής Αυγής. Πολιτικοί, πολιτικάντηδες, παπάδες και μίντια. Μέχρι και τις προάλλες κάποιος μου είπε ότι «κακώς δεν μιλήσατε με το ΕΛΑΜ. Γι’ αυτό χάσατε τις εκλογές». Μα με ποιους να μιλήσουμε ρε άνθρωπε μου; Με παράρτημα εγκληματικής οργάνωσης; Με την ακροδεξιά; Με ποιους που να με πάρει ο διάολος;
Χτίστηκε όταν οι Νουρήδες, με ασήκωτη ευθύνη για τη διόγκωση τους μεταναστευτικού, αντί να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα για να μην φτάσουμε εδώ, μετέτρεπαν ανέξοδα κάθε μετανάστη σε εν δυνάμει τρομοκράτη. Κι όταν γίνονταν mainstream οι τίτλοι που καλλιεργούσαν την ξενοφοβία. Και το μίσος. Κι όταν έγιναν οι φασίστες είδηση για lifestyle περιοδικά. Χτίστηκε κι όταν τις προάλλες δήθεν σοσιαλιστής αρχηγός κόμματος έβαλε σε 12 λέξεις την επιτομή του ναζισμού «Να διασφαλίσουμε τ´ανθρώπινα δικαιώματα σ’αυτούς που δικαιούνται να τα έχουν».
«Αρκετά ανεχτήκαμε το παραμύθι περί ενσωμάτωσης» έγραψε τις προάλλες ο τέως Κυβερνητικός Εκπρόσωπος.
Θα συμφωνήσω.
Καμία ενσωμάτωση με τους φασίστες. Με τους ακροδεξιούς. Καμία ενσωμάτωση με τους εγκληματίες που επιτίθενται σε ανθρώπους επειδή τους ενοχλεί κάτι που από τύχη δεν είναι οι ίδιοι. Καμία ενσωμάτωση με κουκουλοφόρους που σπάνε περιουσίες, καταστρέφουν τη ζήση και το βιός οποιουδήποτε ανθρώπου.
«Δεν είναι ρατσιστικό παραλήρημα» είπε σήμερα στη συνέντευξη του ο νυν Κυβερνητικός Εκπρόσωπος.
Δες που κι εδώ θα συμφωνήσω.
Τυφλές επιθέσεις σε μετανάστες. Σε κάθε αλλοδαπό. Σε ντελιβεράδες. Σε τουρίστες από τις Αραβικές χώρες. Σε γυναίκες και παιδιά. Επιθέσεις μέχρι και σε Ελληνοκύπριους που άρπαξαν λίγο στον ήλιο. Αυτό δεν είναι απλά ρατσιστικό παραλήρημα. Είναι οργανωμένο έγκλημα. Κανονικό έγκλημα. Του ποινικού κώδικα. Κι ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Και κάτι τελευταίο. Δεν είμαστε στα δύο άκρα.
Είσαστε το σκοτάδι.
Και είμαστε με το φως. Είμαστε με τη ζωή. Με τους ανθρώπους. Με την ανθρωπιά. Με την αλληλεγγύη. Με την ελπίδα.
Κι έχουμε ευθύνη να μιλήσουμε. Να περιγράψουμε ανοιχτά αυτό που συμβαίνει. Να μην φοβηθούμε. Έχουμε ευθύνη απέναντι στο μαύρο σκοτάδι, να γίνουμε για λίγο το Λευκό Ρόδο.
Υ.Γ. Κι εσύ που σκέφτεσαι να ποστάρεις το γραφικό «να τους πάρεις σπίτι σου», πριν μου κάνει τη χάρη και πατήσεις το ανφρέντ πάνω δεξιά, να σου πω ότι το σπίτι μου είναι ανοιχτό για κάθε άνθρωπο. Δεν είναι ανοιχτό για μισάνθρωπους και φασίστες.
