Είναι να μη μιλήσει κάποιος για το Κυπριακό.
Μην ακουστεί κάτι καλό. Κάτι έστω με ένα ψήγμα αισιοδοξίας. Κάτι πέρα από τα τετριμμένα. Είναι να μην έχουμε και καμιά εξέλιξη. Και τσουπ! Να σου η ανακοίνωση του ΔΗΚΟ αμέσως μετά. Είναι να διερωτάται κανείς άμα έχουν κανένα ειδικό σύστημα συναγερμού επί τούτου.
Αμέσως να σε πούνε ανιστόρητο. Και επικίνδυνο. Μετά ισχυρίζονται ότι κρύβεις την πραγματικότητα. Ότι απενοχοποιείς την Τουρκία. Ότι τα φορτώνεις όλα στην πλευρά μας. Σου βάζουν και λίγα λόγια στο στόμα. Πάνω κάτω ότι εξυπηρετείς την Τουρκία. Κι άλλες παρόμοιες ανακρίβειες.
Εντάξει. Κατανοητή η προσπάθεια να καταστεί το ΔΗΚΟ ως η μεγάλη απορριπτική δύναμη αλλά προσέξτε λίγο διότι παρατηρείται μεγάλος συνωστισμός εκεί στο χώρο. Τι πνοές που έμειναν ξέπνοες, τι συμμαχίες και αλληλεγγύες, σοσιαλιστές (λέμε τώρα), πράσινοι και ευρωδιάφοροι. Πόσους να χωρέσει ο χώρος; Υπάρχει οξυγόνο για όλους; Μην μου πάθετε και κάτι.
Τις προάλλες να πούμε, λέχθηκε ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος είχε μαξιμαλιστικές θέσεις στο Κυπριακό. Κι ότι χάθηκε χρόνος μετά το 2006. Φάουλ μεγάλο. Διότι μόνο που δεν έπεσαν πάνω μας οι εφτά πληγές της Στράκκας. Το αποτέλεσμα; Μια ανακοίνωση χυδαία και ανάξια αναφοράς. Λογικά έχετε δίκιο όμως. Υπερβάλλουν καλοί μου άνθρωποι. Απλά οι τότε διαπραγματευτές Τζιωνής και Περτέβ έκαναν 60 συναντήσεις για να δουν τα διαδικαστικά. Που αν τους αφήναμε εκεί θα συζητούσαν ακόμα για να βρουν το χώρο που θα γίνονται οι συνομιλίες. Μίλησε κανείς για μαξιμαλισμό;
Στο δια ταύτα λοιπόν. Είναι επικίνδυνο να λέμε ότι η Τουρκία δεν επιδιώκει Τουρκοποίηση της Κύπρου ισχυρίζεται το ΔΗΚΟ. Την απενοχοποιούμε. Ωραία. Έστω ότι την επιδιώκει. Τι προτείνετε καλοί μου άνθρωποι; Να μην συζητούμε; Να μην μιλάμε; Να ξεκινήσουμε τον ανένδοτο; Να κάνουμε διαβήματα και να κλαίμε τη μοίρα μας;
Κι αποφασίστε επιτέλους.
Όταν μιλάμε με τον Ακκιντζή, φωνάζετε ότι το Κυπριακό έπρεπε να το συζητάμε με την Τουρκία διότι δεν είναι πρόβλημα εσωτερικό, αλλά διεθνές. Εισβολής και κατοχής. Fairenough. Αλλά όταν είναι να μιλήσουμε με την Τουρκία λέτε ότι δεν πρέπει να μιλάμε διότι θέλει να μας αρπάξει όλους. Και δεν πρέπει να της έχουμε εμπιστοσύνη. Και στην τελική με ποιο στο διάολο πρέπει να μιλάμε. Να καθόμαστε σε ένα τραπέζι μόνοι μας και να προσπαθούμε να το λύσουμε; Συνομιλίες πάμε να κάνουμε όχι να παίξουμε UNO.
Να το δεχτούμε λοιπόν. Ότι η Τουρκία είναι ανάξια εμπιστοσύνης. Και μετά τι; Τι προτείνετε λοιπόν; Να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια μέχρι να βγει ο Παίσιος αληθινός; Μέχρι να κατέβει το ξανθό γένος και να κατακτήσει την Τουρκία; Μέχρι να αναστηθεί ο μαρμαρωμένος βασιλιάς; Μέχρι να μπούμε στην Πόλη; Πείτε μας λοιπόν. Πότε, πως και που σας βολεύει; Εντάξει. Δεν θα ζούμε εμείς. Θα είναι τα τρισέγγονα μας. Και αν. Στην ανάγκη τους το αφήνουμε παρακαταθήκη.
Υστερόγραφο.
Η Τουρκία είναι λοιπόν ανάξια εμπιστοσύνης. Οπόταν να μη συζητούμε μαζί της μπας και τη ξεφορτωθούμε. Προτιμάτε λοιπόν να την αφήσουμε εδώ, ανάξια εμπιστοσύνης και με 40000 στρατό μέσα στα ρουθούνια μας. Λογικό μου ακούγεται.
Και για να μην το ξεχάσω. Τελικά τι προτείνετε;
Γράφει: Λεόντιος Φιλοθέου
Follow: @leontios_
